.png)
«ماما» نقطه اتصال زن، زمین و زندگی
در بحران‌ها و لحظات حساس زایمان، این ماماها هستند که با آرامش، مهارت و تصمیم‌گیری دقیق، سلامت مادر و نوزاد را تضمین می‌کنند. آن‌ها ستون‌های بی‌ادعای نظام سلامت در حساس‌ترین لحظه‌های زندگی‌اند.
348482.mp3
«ماما» نقطه اتصال زن، زمین و زندگی
به گزارش روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی ایران، علاقه‌مندی به حرفه مامایی برای بسیاری از فعالین این حوزه، حاصل درک عمیق از جایگاه انسانی و اثرگذار این شغل است؛ مسیری که نه تنها بر پایه دانش پزشکی، بلکه بر اساس درک مسئولیت اجتماعی و حس همراهی با مادران در یکی از پرتنش‌ترین و مهم‌ترین مراحل زندگی شکل می‌گیرد.
تجربه‌های نخستین، مشاهده تلاش ماماها در حفظ آرامش مادران و نقش آن‌ها در عبور از بحران‌های زایمانی، اغلب انگیزه‌ای ریشه‌دار برای انتخاب این حرفه ایجاد می‌کند.
سمانه نوروزی مامای شاغل در بیمارستان اکبرآبادی درباره همین علاقه می‌گوید: نخستین‌بار در دوران دبیرستان در یک مجله سلامت، معرفی مامایی را اتفاقی دیدم، برایم جالب بود و تصمیم گرفتم در دانشگاه رشته مامایی را انتخاب کنم.
مامایی، صرفاً یک مهارت فنی نیست؛ بلکه پیوندی است میان علم و انسان‌دوستی. انتخاب این مسیر برای بسیاری، نوعی پاسخ به نیاز جامعه در حمایت از سلامت زنان و نوزادان است؛ پاسخی آگاهانه که در بستر تجربه، آموزش و تعهد شکل گرفته و در طول مسیر حرفه‌ای نیز تقویت می‌شود.
در حرفه مامایی، چالش‌ها تنها به حوزه‌های فنی و علمی محدود نمی‌شوند؛ بخش قابل‌توجهی از آن‌ها به برقراری ارتباط مؤثر با مادران، مدیریت موقعیت‌های بحرانی در فرآیند زایمان و در برخی موارد، کمبود منابع و زیرساخت‌های پشتیبان بازمی‌گردد.
یکی از موانع جدی در این مسیر، ناآگاهی یا آشنایی اندک بسیاری از مادران به‌ویژه در نخستین بارداری، نسبت به فرآیندهای فیزیولوژیک و روانی بارداری و زایمان است؛ امری که نیازمند آموزش هدفمند و ارتباط مؤثر میان ماما و مادر است. با این حال، آنچه این چالش‌ها را قابل‌مدیریت می‌سازد، تکیه بر آموزش مداوم، تقویت کار تیمی و بهره‌گیری از تجربه‌های میدانی در کنار نیروی انسانی متعهد است؛ رویکردی که می‌تواند به ارائه راهکارهای علمی، انسانی و کارآمد در مسیر ارتقای کیفیت خدمات مامایی منجر شود.
یکی از ماماهای شاغل در بیمارستان تخصصی زنان و زایمان اکبرآبادی در این رابطه می‌گوید: یکی از چالش‌های مهم در مسیر زایمان طبیعی، ناآگاهی بسیاری از مادران، به‌ویژه در نخستین تجربه بارداری، نسبت به روند فیزیولوژیک زایمان است. این ناآشنایی باعث می‌شود که با آغاز دردهای زایمانی و مواجهه با اضطراب ناشی از آن، برخی مادران از ادامه مسیر زایمان طبیعی منصرف شده و به سراغ روش‌های مداخله‌ای مانند سزارین بروند.
وی درباره نقش ماما در این شرایط می‌گوید: در چنین شرایطی، نقش ماما بسیار تعیین‌کننده است؛ چرا که با آموزش مناسب، ایجاد اعتماد و ارائه راهکارهای دارویی و غیردارویی کنترل درد، می‌تواند مادر را برای تجربه‌ای ایمن، آگاهانه و فیزیولوژیک از زایمان آماده کند.
ماما، تنها مراقب سلامت جسم نیست؛ او شنونده ترس‌ها، همراه لحظات تردید و دلگرم‌کننده امید مادران است. برای تقویت این بُعد، باید آموزش‌های روان‌شناختی را در کنار مهارت‌های بالینی تقویت کرد و فرصت‌هایی برای تعامل انسانی‌تر میان ماما و مادران فراهم ساخت.
در میان تمام لحظات، شاید نخستین گریه نوزادی که پس از یک زایمان دشوار به آغوش زندگی می‌آید، هیچ‌گاه از خاطر حاضرین در اتاق زایمان نمی‌رود. آن لحظه، تصویری از پیروزی بر رنج و تولد امید است که تمام خستگی‌ها را از ذهن پاک می‌کند.
مهدیه جعفری، ماما، در توصیف یکی از شیرین‌ترین خاطرات دوران کاری خود می‌گوید: دوران طرح خود را در شهرستان بجستان از توابع استان خراسان رضوی گذراندم. در آن مرکز، پزشک متخصص مقیم نبود و ۱۵ روز حضور داشت. در یکی از نخستین شیفت‌های کاری‌ام، حوالی ساعت ۳ نیمه‌شب، مادری در حال زایمان به مرکز مراجعه کرد؛ درحالی‌که من تنها بودم و شرایط انتقال مادر به مرکز بالاتر نیز وجود نداشت.
او می‌‌افزاید: با توجه به اضطرار وضعیت، بلافاصله مادر را با همان لباس به اتاق زایمان منتقل کردم. فشار ناشی از مسئولیت و نگرانی از احتمال بروز عارضه، فضای استرس‌زایی برای من و همراهان بیمار ایجاد کرده بود. با این حال، زایمان به‌خوبی انجام شد و نوزاد سالم به دنیا آمد. آن تجربه نه‌تنها نقطه عطفی در آغاز مسیر حرفه‌ای من بود، بلکه اعتماد به توانایی‌های علمی و عملی‌ام را نیز تقویت کرد.
شاید در توصیف این خدمت بتوان گفت؛ مامایی یعنی ایستادن در لحظه‌ای که زندگی میان ترس و شوق، تردید و شهامت، در نوسان است. یعنی بودن در نقطه‌ای که علم، تجربه و آرامش باید دست‌به‌دست هم دهند تا تولد، نه فقط یک رویداد زیستی، بلکه آغاز امن یک مسیر انسانی باشد. ماما را شاید در قاب یک عکس یا عنوان یک گزارش نبینیم، اما حضور او در رگ‌های سلامت جامعه جاری‌ست.
در این روز، نه تنها باید قدردان دستانی باشیم که زایش را همراهی می‌کنند، بلکه باید به جایگاه واقعی آن‌ها در سیاست‌گذاری، آموزش و تصمیم‌سازی نیز اندیشید. ماماها، ستون‌های خاموش نظام سلامت‌اند؛ نه برای تکرار یک وظیفه، که برای معنا دادن به مفهوم تولد.
کپی لینک کوتاه:
نظر دهید